خطبه227
[227]
ومن دعاء له عليه السلام شة
[يلجأ فيه إلى الله لِيهديه إلى الرشاد]
اللَّهُمَّ إِنَّكَ آنَسُالاَْنِسِينَ لاََِوْلِيَائِكَ، وَأَحْضَرُهُمْ بِالْكِفايَةِ لِلْمُتَوَكِّلِينَ عَلَيْكَ، تُشَاهِدُهُمْ فِي سَرَائِرِهِمْ، وَتَطَّلِعُ عَلَيْهِمْ فِي ضَمائِرِهِمْ، وَتَعْلَمُ مَبْلَغَ بَصَائِرِهِمْ، فَأَسْرَارُهُمْ لَكَ مَكْشُوفَةٌ، وَقُلُوبُهُمْ إِلَيْكَ مَلْهُوفَةٌ إِنْ أَوْحَشَتْهُمُ الْغُرْبَةُ آنَسَهُمْ ذِكْرُكَ، وَإِنْ صُبَّتْ عَلَيْهِمُ الْمَصَائِبُ لَجأُوا إِلَى الاِِْسْتِجَارَةِ بِكَ، عِلْماً بَأَنَّ أَزِمَّةَ الاَُْمُورِ بِيدِكَ، وَمَصَادِرَهَا عَنْ قَضَائِكَ.
اللَّهُمَّ إِنْ فَهِهْتُعَنْ مسْأَلَتِي، أَوْ عَمِيتُ عَنْ طِلْبَتِي فَدُلَّنِي عَلَى مَصَالِحِي، وَخُذْ بِقَلْبِي إِلَى مَرَاشِدِي فَلَيْسَ ذَاكَ بِنُكْرٍمِنْ هِدَايَاتِكَ، وَلاَ بِبِدْعٍيِ مِنْ كِفَايَاتِكَ.
اللَّهُمَّ احْمِلْنِي عَلَى عَفْوِكَ، وَلاَ تَحْمِلْنِي عَلَى عدْلِكَ.
227
دعايى از آن حضرت(ع)
بارخدايا،تو به دوستانت از همه دوستانشان مهربانترى و بر آنان كه به تو توكلكنند از هركس ديگر كارسازتر.درون پرده رازشان را مىبينى و بر ضمايرشان آگاهىو اندازه بصيرتشان را مىشناسى و اسرارشان بر تو آشكار است و دلهايشان درحسرت ديدار تو سوخته است.
اگر غربتبه وحشتشان افكند ياد تو انس و آرامش آنهاست و اگر باران مصايببر سرشان ببارد به پناه جستن از تو روى آرند.زيرا مىدانند كه زمام همه كارها بهدست توست و هر چه شود به مشيت و قضاى توست.
بارخدايا،اگر زبانم از سؤال عاجز استيا ندانم چسان روى سؤال به درگاه توآرم،مرا به آنچه صلاح من در آن است،راه بنماى و دلم را به جايى كه رستگارى منآنجاست،متوجه ساز كه چنين رهنمودها از تو بعيد نيست و چنين كارسازيها از توشگفت نباشد.بارخدايا،با من به بخشايش خود رفتار كن و به عدالتخود رفتارمكن.